The most proper send-off for Frank, thanks to the 47th Air Despatch squadron!

look for yourself: http://gbg-international-news.blogspot.co.uk/2012/10/frank-van-den-bergh-final-parachute-jump.html

Words of comfort

If you want to share words of comfort for each and everyone of you, affected by Frank's death, feel free to use this blog.
Esther

47 Air Despatch squadron in english

The Funeral of Frank Van Den Bergh

Speech by

Major Colin Munce RLC

Officer Commanding 47 Air Despatch Squadron RLC

Family and friends of Frank Van Den Bergh, ladies and gentlemen. It is my great honour to be here today to represent 47 Air Despatch Squadron, the Air Despatch Association and Air Despatchers throughout the world. I am eternally grateful to the family of Frank and to Frans Amerlaan for your outstanding efforts in ensuring the message of Frank’s death reached us all in the UK.  Indeed, I am humbled to be able to join you today in order to pay our respects and say farewell to one of our own.

I am sure I speak for everyone here when I say how shocked and saddened we were by the news of Frank’s untimely death.  We had drawn great comfort from his presence at the Air Despatch Memorial Service only 4 weeks ago.  Despite his recent illness, we fondly remember him as he proudly overlooked the Air Despatch Memorial, looking resplendent in his Air Despatch and Airborne regalia.

Frank van Den Bergh holds a very special place in the hearts of Air Despatchers throughout the world.  As you all will know, it is for his tremendous work in commemorating the Air Despatchers at Arnhem.  But you must look deep into the soul of an Air Despatcher to understand the importance of Arnhem to everything we do today.  The unique espirit de corps, fighting spirit and professionalism of the modern Air Despatcher was forged in the hell of Operation Market Garden and has survived ever since.  There can be no greater tribute to the Air Despatchers of Arnhem than to commemorate them at the memorial in Oosterbeek.  We are all hugely grateful to Frank for the instrumental role he had in commissioning the memorial.

I will share with you the story of a young Air Despatcher who recently made his first visit to Arnhem, only 4 weeks ago.  This young man was only 20 years old and had barely heard of Arnhem, never mind understanding what had happened there.  After the memorial service, he reflected on what he had just seen and said to me that suddenly ‘it all just made sense’.  He had been struck by the magnitude of the effort which Frank and all of our friends in Arnhem go to in order to ensure we always remember the Air Despatchers at Arnhem.  Today, we remember Frank and the special part he has played in that.  We owe you a debt gratitude for ensuring their story lives on.

Indeed, Frank has carried the torch for so long and continually championed the memory of the Arnhem Air Despatchers.  His passion and energy in flying the flag is an excellent example for us all to follow.  We all know the greatest tribute to Frank’s memory will be to pick up the flag and continue the legacy of his work in Arnhem.

In recognising Frank’s unique and immense contribution to the Air Despatch community, it is easy to forget there was so much more to Frank.  Few will disagree when Frank is described as an absolute expert when it comes to the history of Operation Market Garden and the Second World War.

Frank Van Den Bergh, it only leaves me to bid you farewell.

‘Action Stations!’             ‘Red On!’             ‘Green On!’

Safe journey my friend.  The name ‘Frank Van Den Bergh’ will always be remembered by Air Despatchers throughout the world.

Vaarwel en goede reis mijn vriend.

Guild of the Battlefield guides in english

Frank first came to the attention of the International Guild of Battlefield Guides in 2008. By then he had spent years doing battlefield tours for the National Liberation Museum 1944-1945 of the battlefields of Nijmegen, Arnhem and the Reichswald, to name a few. So membership of the Guild was a logical step in his long career as a battlefield guide.

When he participated in the Nijmegen Four Day Marches in the eighties, Frank had met the British Para’s, amongst whom were Captain Tony Dogeet, Ron Glancy en Mike Pety. They kept in touch for the rest of their lives and Mike Pety of 10 Para became somewhat of a Guru in Frank’s eyes. They welcomed him into their group and made him feel like he belonged. Frank completed the civilian parachutist training and was awarded the much coveted parachutist wings and red beret by the Para’s, which he wore with pride. Ron Clancy then introduced him to the Air Dispatchers. As a result of his contact with Arnhem veterans, Frank became a member of the Friends of the Airborne Museum at Oosterbeek and a much appreciated participant in their meetings.

As I’ve mentioned, Frank was a guide on battlefield tours, and he preferred military groups, which allowed him to display his ability to the fullest. When I pointed out the Guild of Battlefield Guides to him in 2008, he immediately wanted to become a member and accompany me to their meetings in England. There he met a great many like-minded battlefield guilds and felt right at home.

Every guide in the Guild is an expert in his own field, from the War of Roses in England to the Second World War and beyond. Frank’s diverse interests helped him in exchanging views about everything and getting along swimmingly with everyone. His background as a passionate war gamer helped him to gain an insight into almost every battle. His high-level and demonstrable knowledge was respected by all.

Last year, as part of the Guild weekend in England, we were given a tour of the RAF training centre at Carnwell College and came across a painting of what I think was an 18th century battle scene. The curator didn’t know much about the painting, which prompted Frank to improvise a 15 minute lecture about the painting, the scene depicted, the uniforms and the battle. Had he seen the painting before? No. He hadn’t even know it existed until that day.

British always have a quiz as a part of such meetings. On the first meeting in Woolwich the Dutch had their own team. With Frank’s help, it was a splendid victory for the Dutch. As a result of which the Dutch were no longer allowed to have a team of their own the next year and all the teams started competing to get Frank on their team. Frank also enjoyed himself immensely when the Dutch were asked to prepare the quiz. The questions he came up with, as it turned out, were a bit too difficult for the British.
Frank also joined the Guild on their battlefield tour of the Zulu- and Boer War in South Africa last year. To no ones surprise but his own, he defeated a range of international contesters and won the South African quiz. Despite the usual mass of books and presents he bought for his family, his suitcase was allowed on the plane during the return journey without paying extra. For Frank, this tour was the zenith of his membership of the Guild.
Frank was working hard on the assignments required to receive a Guild badge, but he never had the chance to complete them. He had a stroke only days after his return from the RAF Guild weekend. In the days that followed, emails from all over the World demonstrated how in a short period of time Frank had become a highly appreciated Guild member to many.
Last week, after our Guild weekend in France, we received news that Frank had passed away.

Frank, on behalf of the Guild, Thanks

Wybo Boersma

Guild of the Battlefield guides in dutch

Frank kwam voor het eerst in beeld bij de International Guild of Battlefield Guides in 2008. Hij gidste toen al jarenlang bij het Nationaal Bevrijdingsmuseum 1944-1945 groepen over onder meer de slagvelden van Nijmegen, Arnhem en het Reichswald. Het lidmaatschap van de Guild was dan ook een logisch vervolg op zijn lange carrière als Battlefield gids.

Tijdens zijn deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse in de jaren ’80 kwam Frank in contact met Britse parachutisten onder andere met Captain Tony Dogeet, Ron Glancy en Mike Pety. Een contact dat nooit meer verbroken is zolang zij leefden. Mike Pety van het 10e Parachutisten bataljon werd een soort Goeroe voor Frank. Zij namen hem op in hun kring en gaven hem duidelijk het gevoel dat hij erbij hoorde. Frank volgde zelfs met goed resultaat een burger parachutisten-opleiding waarna hij van de groep behalve de felbegeerde parachutistenwing ook een rode baret kreeg. Twee dingen waar hij terecht erg trots op was. Via Ron Clancy kwam hij in contact met de Air Despatchers. Als uitvloeisel van zijn connecties met Arnhem veteranen werd Frank lid van de Vereniging Vrienden van het Airborne Museum in Oosterbeek waar hij een veel en graag geziene deelnemer aan de bijeenkomsten was.
Zoals gezegd verzorgde Frank battlefield tours, bij voorkeur voor militair groepen. Burgergroepen vond hij eigenlijk beneden zijn kunnen. Toen ik hem in 2008 attendeerde op het bestaan van de Guild of Battlefield Guides in Engeland aarzelde hij geen moment om daarvan lid te worden en mee te gaan naar de bijeenkomsten in Engeland. Hij ontmoette een groot aantal gelijkgestemden, Frank voelde zich daar als een vis in het water. Ieder van de Guild leden is vaak expert op zijn eigen gebied dat loopt van de War of Roses in Engeland tot aan de Tweede Wereldoorlog en zelfs daarna. Door de grote verscheidenheid van interessegebieden was Frank de aangewezen man om met iedereen over welk onderwerp dan ook van gedachten te wisselen. Zijn achtergrond als enthousiast War Gamer had hem inzicht verschaft in bijna ieder veldslag waar ook ter wereld. Hij werd alom gerespecteerd door zijn parate kennis.

Toen we begin dit jaar tijdens het Guild weekend in Engeland in het Opleidingsinstituut van de RAF in het Carnwell College een rondleiding kregen hing daar een schilderij waarop een gevechtsscene uit, meen ik, de 18e eeuw was afgebeeld. De curator wist hier niet zoveel van waarop Frank uit de losse pols 15 minuten lang een college in het Engels gaf over het schilderij, de afgebeelde scene, de uniformen en de veldslag. Kende hij het schilderij? Nee hij wist zelfs van het bestaan ervan niet af.

Britten hebben altijd een quiz tijdens hun bijeenkomsten. Bij de eerste bijeenkomst in Woolwich vormden de Nederlanders een eigen team. Met Franks hulp wonnen we dan ook glansrijk deze quiz met als resultaat dat we de volgende keer geen Nederlands team meer mochten vormen. De anderen vochten als het ware om Frank in hun groep te krijgen want dan was de kans om te winnen het grootst.
Veel plezier beleefde Frank toen de Nederlanders de quiz moesten samenstellen. Het niveau bleek echter voor de Britten wel wat hoog te liggen.

Met de Guild nam Frank het vorige jaar deel aan de Battlefield tour in Zuid Afrika met als onderwerp de Zoeloe- en Boerenoorlog. Ook hier won Frank in dit internationale gezelschap weer de Zuid Afrikaanse quiz. Ondanks de gebruikelijke hoeveelheid boeken en cadeaux voor zijn familie die hij gekocht had mocht hij toch zonder extra betaling terug met het vliegtuig. Deze tour was voor Frank wel het hoogtepunt van zijn lidmaatschap bij de Guild.
Frank was druk bezig met de assigments voor het behalen van de Guild badge maar heeft dit niet meer mogen afmaken. Daags na zijn terugkeer van de het RAF Guild weekend dit voorjaar kreeg Frank een beroerte. Uit de vele mails van “all over the World” bleek eens te meer hoe Frank in korte tijd een gewaardeerd lid van de Guild was geworden. Afgelopen week, na het Guild weekend in Frankrijk, kwam het bericht dat hij onverwacht overleden was.

Frank, on behalf of the Guild, Thanks.

Wybo Boersma

Liberation Museum in dutch

Beste familie, vrienden en collega’s van Frank,

Wat is dit zwaar hier te staan. Afscheid te moeten nemen van onze conservator, historicus, collega en jazeker: bondgenoot en kameraad. Maar behalve zwaar, wat een eer ook het adieu te mogen uitspreken namens het team van het Bevrijdingsmuseum, waarin Frank zo’n prominente rol vervulde.

De vele herinneringen aan Frank hebben mij de afgelopen week niet meer losgelaten. Zij zitten heel diep, zijn gigantisch rijk en ongelooflijk dierbaar. Het uitspreken van een allesomvattend afscheidswoord is een tour de force  die niet anders zou kunnen eindigen dan in een maratonzitting. Daarom enkel de meest trefzekere biografische streken, getekend op dat mooie palet dat zijn leven zoveel kleur gaf.

Wie was Frank? Welk erfgoed laat hij na?

1.    Laat ik beginnen met Frank de vakman. Natuurlijk, zijn feitenkennis is vaak geprezen. Als je hem vroeg op welke dag in de jaren ’30 en hoe laat precies de Duitsers Sudetenland bezetten, dan wist hij je dat op de minuut af te vertellen. Maar daarmee zouden we hem tekort doen. Feitenkennis is immers gelijk aan de inhoud van een telefoonboek; inzicht, begrip en wetenschap van geschiedenis gaan veel verder. En juist daar  lag nog veel meer zijn kracht. Frank zocht bovendien naar de nog niet betreden paden, naar het nog onbekende. Tegels wilde hij lichten, het nieuwe ontdekken. Dat deed hij in de research bij de concipiëring van tentoonstellingen. En daarmee heeft hij enorm geholpen het museum groot te maken. We kennen de kaskrakers toch: “Voetbal in Oorlogstijd”, “Over Landmijnen en Lef”, “Liefde in Oorlogstijd”. Hij excelleerde op het terrein van militaire geschiedenis en de geschiedenis van de burger, met een toch wel een stevige voorkeur voor dat eerste. Als ik hem daarom wel eens mister Pentagon noemde zei hij: nee, ik ben geen militair complex, maar ik heb er een. Van buitenlandse militaire groepen die het museum bezochten mocht hun eigen educational officer thuis blijven, er was maar één die ze op de bus wilden hebben: Mr. van den Bergh.

2.    En dan een tweede streek op dat biografische palet.  Frank de travailleur. Zijn tomeloze inzet voor de museumcollectie is legendarisch. Hij beschreef in z’n eentje de 8.000 foto’s van Beeldbank WO2 en ik ben er zeker van dat alle 38.000 voorwerpen en documenten van het museum door zijn handen zijn gegaan.  Voor de fameuze Liberation Route gingen we samen te keer. Wat een klus en wat een schitterend project: een co-productie met marketeers, dramaturgen en toerismedeskundigen. En voor het museum ging Frank door het vuur. Regelmatig kwam hij bij me langs om te informeren naar de bezoekersaantallen. Als hij dan hoorde dat er weer groei was dook hij fluitend en zingend het depot in. U ziet dit voor zich, toch?

3.    De biografie zou niet compleet zijn zonder het hoofdstuk Frank, die warme en leuke kerel. Als er ergens nood was, was hij er als de kippen bij om te helpen, op welk vlak dan ook. Op een afstand bekeken leek hij monomaan met zijn vak bezig, van dichtbij was dat volstrekt anders en dan keek je hem regelrecht in z’n hart. En wat een humor: ik herinner me nog een autoreis naar Normandië; vanaf Nijmegen tot in Caen gaf hij op de achterbank college, vol met humor van de bovenste plank - fout en niet fout -. Met buikkrampen van het lachen arriveerden we  op de plaats van bestemming. Ik zal het nooit vergeten.

Hoe fijner en rijker de herinneringen aan de degene die je zo graag mocht, des te moeilijker het afscheid. Rouw, het verscheurende verdriet is inherent aan dat dierbare. Want daar sta je dan, verbijsterd van pijn en schrik. Het leven lijkt voor anderen met fanfare door te gaan. Theoloog Dietrich Bonhoeffer zei hierover echter: “De mooie herinneringen aan degene die je verliest zijn geen doorn in het vlees, maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt. Het is een verborgen schat, een veilig bezit waaruit je kracht en vreugde kunt putten”.

En zo wapen ik mij bij dit afscheid van Frank. Het afscheid van, zo wil ik hem blijven noemen, de MAESTRO.

Frank, je liet je eigen prachtige erfgoed achter en dat was heel veel, het zal voor altijd blijven voortbestaan. Als een cadeautje á la Bonhoeffer in onze binnenzak. Rust zacht!

Drs. Wiel P.H. Lenders

Director National Liberation Museum 1944-1945

Groesbeek

Liberation Museum in english

Dear family, friends and colleagues of Frank,

How difficult it is to stand here to say goodbye to our curator, historian, colleague and yes also ally and friend. But apart from being difficult, what an honour to also be allowed to bid adieu on behalf of the team of the National Liberation Museum where Frank played such a prominent role.

The many memories of Frank have occupied my thoughts this last week. They are deeply embedded, enormously rich and incredibly precious. Delivering a comprehensive farewell speech is a tour de force that could only end in a very lengthy meeting. Therefore I will only present the most accurate biographical brush-strokes on that beautiful palette that coloured Frank’s life.

Who was Frank? What legacy does he leave behind?

1.    Let me begin with Frank the professional. Of course, his knowledge of facts has often been praised. If you asked him on which day in the ‘30’s and at what time exactly did the Germans occupy Sudetenland, he could tell you that to the minute. But this would derogate from his merits. After all factual knowledge is equal to the contents of a phone book; insight, understanding and science of history reach much further and therein lay his strength. Above all Frank searched for new pathways, for the unknown. While doing research for exhibitions he discovered new roads, hereby helping to enhance the museum enormously. We all remember the very successful exhibitions ‘Football in wartime’, ‘About landmines and courage’, ‘Love in wartime’. He excelled in the field of military and civilian history, but with a strong preference for the first. When I sometimes called him ‘mister Pentagon’, he would reply ‘No, I am not a military complex, but I do have one’. Foreign military groups visiting the museum could leave their own educational officer at home, they only wanted one person with them on the bus: mister van den Bergh.

2.    And then a second brush-stroke on that biographical palette: Frank the worker. His exceptional devotion to the collection of the museum is legendary. All by himself he determined the 8.000 images of the WW2 Image Data Bank and I’m certain that all 38.000 objects and documents in the museum have been handled by him. Frank and I both worked hard on the famous Liberation Route. What a great project: a co-production of marketeers, playwrights and experts in the tourist industry.

Frank went through fire and water for the museum. He regularly came to see me to enquire about the number of visitors. If he then learned that they had increased, he happily returned to the depot whistling and singing. You can just picture him, can’t you?

3.    Frank’s biography would be incomplete without the chapter Frank, the warm and funny guy. If there was an emergency he always immediately lent a helping hand. Regarded from a distance you could consider him monomanic in his profession, seen close up he was entirely different and you could see straight into his heart. And his humour: I remember a car trip to Normandy; from Nijmegen to Caen he lectured from the back seat, full of humour and wit -bad and less bad- . We arrived at our destination with stomach cramps from laughing. I will never forget this.

The finer and richer the memories of the one you were so fond of, the more painful is the farewell. Grief, intense grief is inherent in these cherished memories. For there you are, shocked and in pain. Life seems to continue happily for others. However, the theologist Dietrich Bonhoeffer stated ‘The beautiful memories of the one you have lost are not a thorn in the flesh but a precious gift, a safe possession to draw on for strength and happiness’.

And so I protect myself from this farewell to Frank. The farewell of the MAESTRO as I will continue to call him.

Frank, you leave behind a great legacy which will live on forever, like a gift in our pocket à la Bonhoeffer. Rest in peace!

Drs. Wiel P.H. Lenders

Director National Liberation Museum 1944-1945

Groesbeek